Ik zou eigenlijk heel dankbaar moeten zijn voor al die straf die ik als kind onderging. Opgesloten in mijn kamertje, zonder speelgoed, restte me maar één ding. Lezen. Het was het prille begin van wat het fundament van mijn leven zou worden. Terugkijkend beschouw ik mezelf als zeer fortuinlijk.

Toch staat het onderwerp van deze video, magie, zo ver af van de dagelijkse “werkelijkheid” dat het voor velen, door een gebrek aan de informatie om het onderwerp te kunnen begrijpen, een aantal bruggen te ver zal zijn.

Wanneer bijvoorbeeld wordt gesproken over de Vrijmetselarij en andere geheime genootschappen dan wordt niet gedoeld op de binnenste kern die deze genootschappen hebben gekaapt en gebruiken als dekmantel, maar zij die met goede intenties proberen anderen te helpen door gebruik te maken van overgeleverde, oeroude kennis.

Kennis van magie wordt ook wel occulte kennis genoemd, of verborgen kennis. Een andere term is esoterie, kennis voor ingewijden.

Zij die in bezit waren van deze kennis waren zich zeer bewust van de aard van de mens, en zijn zwakten. Zoals alles is deze kennis op zich neutraal. De lading die het krijgt, positief of negatief, ligt in de intentie van de gebruiker; wil hij of zij goed doen of kwaad aanrichtten?

Dit soort kennis in verkeerde handen kan leiden tot een ramp, een les die we leren uit De tovenaarsleerling van Goethe. Daarom was er een systeem van inwijding. Iemand kreeg pas toegang tot een bepaalde laag kennis als was gebleken dat men hier klaar voor was, gezuiverd genoeg van menselijke kwaliteiten als ego, afgunst, wraak, en dergelijke, kwaliteiten die zouden kunnen leiden tot misbruik van de opgedane kennis.

Alles is trilling. Door middel van de juiste kennis van frequenties en hoe daarop af te stemmen kunnen spreuken, symbolen en gerichte intenties zorgen voor veranderingen in de stoffelijke wereld.

Je hoort bij de NOS niks over magie. Het word je ook niet geleerd op school. Veroveraars vernietigden de bestaande kennis om toekomstige generaties af te snijden van mogelijkheden hun macht terug te nemen. De Kerk verbrandde heksen omdat zij een bedreiging vormden voor de Christelijke dogma’s. Uiteindelijk komt het neer op angst om de macht te verliezen. Zegt de priester tegen de rijke: “Hou jij ze arm, dan houd ik ze dom.”

Mogelijk is je opgevallen dat ik “god,” “goden” en “goddelijk” soms wel en soms niet met een hoofdletter schrijf. Misschien verwarrend.
Mijn inzicht, dat over een periode van zo’n vijftig jaar is ontstaan door diepe studie en beoefening, is dat er een Allerhoogste Schepper is, welke naam je daar ook aan toekent. God, voor het gemak. Wanneer het Hem betreft gebruik ik een hoofdletter, ter aanduiding. Wanneer ik geen hoofdletter gebruik dan betreft het andere hogere entiteiten, zeg maar Gods uitvoerend bestuur, soms ook wel geduid als “halfgoden,” of werkelijke en machtige persoonlijkheden uit een lang vergeten verleden.

Ere wie ere toekomt. Is dat ook weer duidelijk. Slaap lekker, straks.

Als zich een bepaald probleem voordoet, groot of klein, is het altijd raadzaam om te kijken in de geschiedenis, of ditzelfde probleem zich al eerder voordeed en hoe men het oploste. Want wie niet leert van de geschiedenis is gedoemd haar te herhalen.

En er is een precedent, de Vrede van Westfalen. Hierover meer in deze korte video.

Je hebt dat gezegde, “bedrieg me één keer, ga je schamen, bedrieg me twee keer, dan moet ik me schamen.”

Als we even de belofte van “het Westen” vergeten, na het einde van de Sovjet Unie op 8 december 1991, om de NAVO “geen centimeter op te schuiven richting de grens van Rusland,” wat in de navolgende jaren wel gebeurde, in 2014 werden de zogenaamde Minsk-akkoorden gesloten.

Deze moesten een einde maken aan schermutselingen over en weer in de regio’s Loehansk en Donetsk. Hier woonden mensen die zich Russisch voelden, Russisch spraken, de Russische cultuur en religie aanhingen.

In het Sovjet-tijdperk was Oekraïne daar onderdeel van, tot het een zelfstandig land werd na de val van de Sovjet Unie. Er bleek een erfenis te zijn uit de Tweede Wereldoorlog, iets met Antonio Banderas. O nee, da’s die Spaanse acteur. Ik bedoel Stepan Bandera. Aanhanger van Hitlers gedachtegoed.

De huidige aanhangers van die filosofie hebben het niet op alles wat Russisch is. Etnische Russen in die regio’s, net als op de Krim, werden op allerlei manieren gepest. Het spreken van de Russische taal werd bijvoorbeeld verboden, je kon er twee jaar de gevangenis voor indraaien.

Op de Krim werd een referendum gehouden. Ruim 90% was voor afscheiding van Oekraïne en aansluiting bij de Russische Federatie. Op basis hiervan vroeg het leiderschap van de Krim of ze bij de Russische Federatie mochten. Dat mocht, en sinds die tijd wordt de Krim door de Russen beschouwd als Russisch grondgebied.

In de eerder genoemde regio’s in het zuidoosten van Oekraïne gingen de gevechten echter door, en de Minsk-akkoorden moesten daar een einde aan maken. De gevechten zouden stoppen en de Russen moesten zich erbuiten houden.

Een paar jaar geleden werd echter openbaar dat achter de schermen in het Westen al overeen was gekomen dat de “vrede” niet blijvend zou zijn, al werd dit voorgewend. Van tevoren was al bedacht om deze periode van jaren te gebruiken voor het heropbouwen van het Oekraïense leger, met de steun van het Westen. Om uiteindelijk Rusland te verslaan.

Het waren geen roddels. Het werd gezegd door voormalig bondskanselier van Duitsland, Angela Merkel, en door toenmalig President van Frankrijk, François Hollande. Met andere woorden, ook hier werd Rusland bedrogen.

In Rusland bestaat altijd de wil om te praten. Maar ze laten niet meer met zich sollen. Zij zien het westen voor wat het is, arrogant, met een grote bek. Zij willen in vrede en soevereiniteit hun eigen koers varen. Maar er wordt niet meer getolereerd dat wat zij zien als landgenoten nog langer worden onderdrukt. Die tijd lijkt voorbij.

Het wordt tijd om te praten, voor het te laat is.

Wat ge niet wilt dat u geschied, doe dat ook een ander niet. Zo simpel is het. Klaar met die oorlog.

Het is al vaak opgemerkt door degenen die zich wat meer hebben verdiept in de achtergrond en geschiedenis van het conflict in Oekraïne. Spijtig genoeg wordt het door de “eerlijke en gebalanceerde” westerse gevestigde media niet opgepikt en verspreid. Wat zou Amerika doen als Rusland vriendjes zou worden met Mexico, aan de Amerikaanse zuidgrens, en daar Russische kernwapens zou plaatsen die binnen no time grote delen van de VS zouden kunnen treffen?

Zoiets zou niet worden toegestaan. Denk maar eens terug (of zoek het op als je jong bent) aan de Cubaanse Raketcrisis in 1962.

Het eiland Cuba ligt zo’n 130 kilometer uit de Amerikaanse kust. In die tijd, nu nog, trouwens, heerste er een marxistisch-leninistische staat. Zeg maar communisten. En als je “communisten” zegt dan denk je … niet aan Rusland maar aan de voormalige communistische Sovjet Unie.

Tussen haakjes, hoe de zogenaamde Russische Revolutie in 1917, het begin van communisme, werd gefinancierd met Amerikaans geld is weer een ander verhaal, maar zeker interessant om wat verder uit te pluizen, mocht je verder niets nuttigs te doen hebben. Misschien een andere keer.

Ook nog, Amerika was behoorlijk pissig op de leider van de revolutie op Cuba, Fidel Castro. Voorheen was Cuba een door Amerika ingepikt eiland dat was omgetoverd tot een soort speelplaats voor criminelen en corrupte politici. Met de revolutie kwam daar een einde aan. En dat vonden ze daar in Amerika niet zo leuk.

Terug naar de crisis. Amerikaanse spionagevliegtuigen hadden waargenomen dat er lanceerplatforms op het eiland werden gebouwd. Castro was vriendjes met de Sovjets. De Sovjets en de Amerikanen waren geen vriendjes, integendeel.

Er bleek een vloot onderweg te zijn met Sovjet kernwapens richting Cuba. Kernwapens in Amerika’s achtertuin …

De Amerikaanse zeemacht wierp een zeeblokkade op. De Sovjets leken niet te willen wijken. Dreigende taal werd uitgewisseld. Noch Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov, noch toenmalig President John F. Kennedy wilde van geen wijken weten en de wereld leek af te stevenen op een eerste nucleaire uitwisseling tussen de VS en de Sovjet Unie.

Dertien dagen lang hield de wereld zijn adem in. Spreekwoordelijk natuurlijk, anders was iedereen binnen een paar minuten dood. Ook een oplossing …

Uiteindelijk kwamen ze er met onderhandelingen uit. De Sovjets zouden rechtsomkeert maken als Amerika op de Sovjet Unie gerichte kernwapens terug zou halen uit Turkije en Italië. Wat gebeurde.

Moraal van het verhaal, een hele boel heisa van Amerikaanse zijde bij de dreiging van plaatsing van nucleaire wapens in hun achtertuin. Een beetje vreemd in dit licht dat zij niet begrijpen waarom Rusland zich bedreigd voelt als Oekraïne deel uit zou gaan maken van de NAVO, wat mogelijk maakt dat er kernwapens worden geplaatst aan de grens van Rusland.

Beetje hypocriet. Vind ik. Maar ja, dat ben ik dat ben ik dan weer.

Hoop doet leven, zegt het spreekwoord. En inderdaad, mij lijkt dat zonder hoop alles verloren is. Zolang het maar geen “hopium” wordt, waar het volk met beloften aan het lijntje wordt gehouden. “Als dit of dat gebeurt dan wordt alles geweldig.” Maar dit of dat gebeurt nooit, dus wordt alles nooit geweldig.

Ik had dergelijke hoop in maart 2009. De nieuwe regering Obama was net aangetreden. Hillary Clinton was de Minister voor Buitenlandse Zaken. Zij en Sergei Lavrov, sinds 2004 de onvolprezen Russische Minister van Buitenlandse Zaken, ontmoetten elkaar en drukten samen op een “reset-knop.” Een symbolische daad als teken van een nieuw begin, een nieuwe periode van ontspanning tussen de twee grootmachten. Terwijl President Poetin al vanaf zijn aantreden kenbaar maakte open te staan voor vriendelijke betrekkingen en samenwerking op allerlei gebied.

Maar deze Vladimir Poetin was eerder onder zijn voorganger Boris Jeltsin hoofd van de Federale Geheime Dienst. De voorloper van de beruchte KGB uit vervlogen Sovjet-tijden. Zeg maar de Russische CIA, spionnen. En wat doen spionnen? Liegen en bedriegen. Conclusie, die Poetin was niet te vertrouwen.

Vandaar dat het tot negen jaar na Poetins aantreden duurde. Hij kon het niet eens worden met George W. Bush. Ondertussen was de nieuwe president van Rusland Dmitri Medvedev. Misschien was hij makkelijker te kneden dan de stugge Poetin. Nu was de hoop gevestigd op de nieuw gekozen president, Barack Obama. Goed nieuws, want die had toch de Nobelprijs voor de Vrede gekregen? Waarvoor weet niemand, maar dat doet er even niet toe …

Er gebeurt voortdurend van alles in de wereld. Zoals in Syrië, waar in 2011 een burgeroorlog uitbrak. Waar Amerika zich dan weer ongevraagd en ongewild mee ging bemoeien. Was dat niet waar de VS toen ging samenwerken met Al Qaida? Je weet toch nog wel? Die Al Qaida van Osama bin Laden die verantwoordelijk zou zijn voor de “terreuraanslagen van 11 September?” Wonderen bestaan blijkbaar … Was er niet ook iets met Syrische olie die werd gestolen en verhandeld via Turkije? Pff, al die feiten …

Maar goed, het draaide erop uit dat President Assad van Syrië in 2015 Poetin, die inmiddels weer president was, om militaire hulp vroeg. Zo werd deze zogenaamde burgeroorlog een proxy-oorlog. Een oorlog die het één lijkt maar iets anders is. Ofwel een indirect conflict tussen de VS en Rusland.

Tis net Oekraïne. Vooralsnog, in ieder geval ogenschijnlijk, een conflict tussen dat land en hun buur, Rusland. Het strekt te ver om hier in te gaan op hoe dat allemaal zo is gekomen, daar kun je een flinke boekenkast mee vullen.

Feit is dat de woorden almaar harder worden, de houding dreigender. Een relatief klein clubje, helaas dat clubje waar de macht ligt, slaat stoere taal uit en zet het voortbestaan van de mensheid op het spel. Over rede en vrede wordt niet gesproken. Niet door hen. Wel door anderen, zoals Scott Ritter. Hij windt er geen doekjes om.

Meer uit deze recente persbriefing volgt. Deel! Dank.

Vaak roept wat ik doe een behoorlijke mate van verontwaardiging en boosheid bij me op. Ik zou mezelf beschrijven als bovengemiddeld empathisch. Door mijn levenservaring en inzichten kan ik me makkelijk verplaatsen in de situatie van anderen. Dan moet ik er moeite voor doen om het niet te diep door te laten dringen. Met pijn en moeite heb ik moeten leren waar de grenzen van mijn eigen vermogen liggen, wat ik kan doen om dingen wat beter te maken. De reden waarom ik dit doe.

Een tijdje terug hebben jullie kennis kunnen maken met The Why Files. In die aflevering ging het over uitvindingen die zo veel goeds hadden kunnen betekenen voor de mensheid als geheel, voor de ontwikkeling van ons allemaal. Dat bekijk, vertaal en ondertitel ik dan met een mengelmoes van gevoelens. De aard van het werk maakt dat het diep doordringt. En daar houdt het nog niet op. Die dingen blijven hangen. Dan kost het extra moeite daar niet in meegesleurd te worden. Het wordt ons als beter geïnformeerden niet bepaald makkelijk gemaakt.

Ons economisch systeem is niet fraai. Alle mooie praatjes in manipulerende reclameboodschappen ten spijt, de kern is dat er geld moet worden verdiend. Liefst meer en meer. Dat geldt voor elke industrie.

Ziekte is van alle tijden. Net als helers. In vroeger tijden, en soms nog in het heden, had een gemeenschap een sjamaan. Iemand die beschikte over hogere kennis en het vermogen had in contact te treden met entiteiten die zich buiten het normale waarnemingsvermogen bevinden om raad te vragen bij het oplossen van enig probleem, ziekte, droogte, slechte oogst. Voor het vervullen van die taak werd deze door de gemeenschap onderhouden. Niet overladen met kadootjes of snoepreisjes, zoals tegenwoordig.

Wie betaalt bepaalt. Het verhaal is uitgebreid verteld in de aflevering Machtige farma en het medisch kartel uit de serie De machtspiramide. Maar we weten dat herhaling goed is, zeker wanneer het van verschillende bronnen komt. In het kort, met geld werd invloed gekocht bij alle medische opleidingen in Amerika, begin 20ste eeuw. Voorwaarde was dat bij elk instituut dat geld kreeg één of meerdere personen van de kant van de geldschieters in hun bestuur plaats namen. Zo werden ze allemaal overgenomen of gedwongen te sluiten.

Wat leidde tot een zeer winstgevende industrie. En hebzucht maakt, zeker wanneer gekoppeld aan een dosis psychopathie, dat alles is toegestaan, als de kassa maar blijft rinkelen.

De gevangenisstraf van drie jaar die werd opgelegd aan John Crane en John Marsh, die met Royal Raymond Rife werkten aan diens apparaat dat door middel van trillingen kankercellen kapot zou maken zonder het omliggende weefsel te beschadigen, was niet alleen een straf. Het diende ook, zoals zo vaak gebeurt, als voorbeeld van wat er met je gebeurt als je je niet aan de door hen opgelegde regels houdt.

Dat is de altijd aanwezige macht. Doe wat wij zeggen, of anders …

Misschien is de eindconclusie van maker Andrew Gentile een beetje naïef.

Het is een droomscenario. Een wereldschokkende gebeurtenis vindt plaats en in de maanden van het navolgende onderzoek blijkt de betrokkenheid van onverwachte zijde, de regeringen van verschillende landen, naast de gevestigde media en de grote technologiebedrijven.

Door alles wat naar buiten komt wordt de wereldbevolking eindelijk wakker geschud. Wereldwijd beseft men hoe men al die tijd bij de neus is genomen, bedrogen, voorgelogen, op het verkeerde been is gezet door de verkeerde voorstelling die van gebeurtenissen werd gegeven en grote gevolgen hadden voor de rechten en vrijheden van burgers overal.

Er daalde een alomvattend besef in dat de onwetende burgers al die tijd deel hadden aan het handhaven van de status quo, door blindelings te geloven wat hen werd voorgeschoteld door politiek en in navolging de gevestigde media. Men was er zich al die tijd niet van bewust dat er andere, tegengestelde meningen waren over allerlei onderwerpen omdat deze door de gevestigde media niet werden benoemd en door Big Tech werden geweerd of verwijderd van de populaire platforms. Als er al iets doordrong dan werd de kaart van de demonisering getrokken.

Maar het was deze gekleurde, vervormde en verdraaide voorstelling van de werkelijkheid waarop men al die tijd de politieke keuze baseerde. Wat ervoor zorgde dat alles bij het oude bleef.

Nu begreep iedereen het. Er werden maatregelen genomen om te voorkomen dat personen met een psychopathische of sociopathische aard ooit nog een positie van enige bestuursmacht konden bekleden. Debat was open en eerlijk. Men luisterde naar elkaar. Rede ging de boventoon voeren bij politieke keuzen.

Alles werd geweldig…

Zelf heb ik die momenten vaak gekend. Naïef als ik was dacht ik dat met de verkiezing van Bill Clinton tot President van de VS in 1992 een eind zou komen aan het tijdperk van geheime oorlogen, drugssmokkel door de CIA, het vermoorden van de oppositie. Wat wist ik nog weinig over geopolitiek in dat pre-internet-tijdperk ...

Toen de aanslagen in Amerika plaatsvonden op 11 september 2001 was ik nog niet bekend met het fenomeen “valse vlag-operatie.” Mijn eerste reactie bij het gebeuren was “eigen schuld, dikke bult.” Dat krijg je ervan als je een cultuur die je niet begrijpt en minacht maar blijft tarten.

Het duurde tot het uitkomen van Loose Change in 2005 dat ik me ging verdiepen in wat zich op die dag allemaal afspeelde en ontdekte dat er heel veel aan te merken was op de officiële lezing van politiek en media.

Opnieuw dacht ik dat het nu echt niet anders zou kunnen dan dat het hele achterbakse kaartenhuis in elkaar zou storten omdat de wereld wakker zou worden. Nu zou alles anders worden.

Niet dus. Het is wat me af en toe mismoedig maakt. Hoe ze er toch elke keer weer mee weg komen. Tot nu toe werkt dit mechanisme feilloos. Kijk maar naar “corona.” Het samenspel van politiek en media om een verhaal te verzinnen en te verspreiden, en Big Tech die alles wat onwelgevallig te verwijderen.

Het volk schaakmat?

Wanneer je je er bewust van bent is taal een prachtig iets. Vaak zijn we zo gewend aan het gebruik van woorden dat we de diepere betekenis erachter niet meer zien.

Het plaatsen van “her” voor een ander woord betekent bijvoorbeeld in die context “opnieuw” of “weer.” Op die manier bekeken zien we dan bij het werkwoord “herkennen” dat dit feitelijk betekent “opnieuw kennen.”

“Opnieuw” wijst erop dat hetzelfde zich al eerder heeft voorgedaan, dat we er al eerder kennis mee hebben gemaakt. Ofwel, om iets te herkennen moeten we er eerst kennis mee maken, het kennen.

Met de video’s op dit kanaal probeer ik telkens te wijzen op dezelfde patronen die zich in de wereld op allerlei niveaus afspelen. Ik heb deze leren kennen, dus kan ik ze ook herkennen wanneer ze zich in mijn omgeving afspelen.

Mijn hele leven onderzoek ik al hoe het toch komt dat we als mensheid, met al het technisch vernuft dat we door de millennia hebben laten zien, op het vlak van persoonlijke ontwikkeling zo ver achter zijn gebleven.

Na wie weet hoeveel duizenden jaren van vermeende beschaving heersen er nog steeds onafgebroken oorlogen, armoede, tekorten aan gezond voedsel en schoon drinkwater, gelijkheid, onderling respect.

In deze analyse kom ik telkens weer uit bij het gebrek aan algemene kennis van psychologie, de kundigheid om door de mooie praatjes of een charmant voorkomen heen te kijken, te zien of wie we tegenover ons hebben daadwerkelijk oprecht en integer is of door een gebrek aan empathie een spel speelt met onze gevoelens en emoties voor het behartigen van eigen belangen en verborgen agenda’s.

Het gebrek aan kennis op dat vlak, het vermogen om een bepaald gedrag of patroon te kunnen herkennen, zie ik als de rode draad die door de kenbare geschiedenis loopt. Blijkbaar is het vermogen van de verborgen krachten om de gehele mensheid in die staat van onwetendheid te houden zodanig sterk dat deze vandaag de dag nog steeds intact is. Waarschijnlijk sterker dan ooit.

Persoonlijke ontwikkeling behoeft tijd en een ontbreken aan allerlei afleiding. Maar met de komst van de “smart phone” (die ik altijd “stupid phone” noem) en sociale media (die ik altijd a-sociale media noem) is afleiding nog nooit zo alomtegenwoordig geweest. Daarvoor hoef je alleen maar om je heen te kijken. Zelfs wanneer niet direct in gebruik hebben velen dat vermaledijde ding meestal in hun hand.

Het was een vroege realisatie. Simpel. Een open deur. Je kunt je tijd maar één keer besteden. Ik ben geworden wat ik ben door mijn tijd zoveel mogelijk goed te besteden. Te investeren in persoonlijke ontwikkeling. Informatie inwinnen en verwerken. Erover nadenken, ongestoord door radio, TV, TikTok, Insta en al die andere nutteloze flauwekul. Ik mag graag geloven dat dit me heeft gemaakt tot een goed en integer mens. En willen we een betere wereld dan hebben we er daar heel veel van nodig, mensen die het doorzien en andere keuzen gaan maken.

Vijf tips om je niet te laten misleiden.

YouTube: The Stoic Society

Hoe zou de wereld er nu uitzien als we de afgelopen eeuw de beschikking hadden gehad over gratis, schone en ongelimiteerde energie? Een mooie droom, maar een sprookje. Of …?

Het is maar één van de vele onderwerpen die ik in mijn zoektocht naar kennis tegenkwam. Vrije energie, of nulpunt-energie. Het idee is dat we worden omgeven door een energieveld dat we kunnen aanboren om er energie aan te onttrekken. Zonder limiet. Gratis, afgezien van de aanschaf van het apparaat dat dit mogelijk maakt.

Energie is bijvoorbeeld een probleem bij het zoet maken van zout water. Met een planeet die, naar verluidt, dat wel, voor 2/3 bestaat uit zeewater hebben we daar meer dan genoeg van. Met het energieprobleem opgelost zouden woestijnen kunnen veranderen in groene en vruchtbare oasen, het probleem van voedsel en schoon drinkwatertekorten opgelost.

Maar wacht. Het grote probleem waarmee we nu, naar verluidt, dat wel, wereldwijd te maken hebben is klimaatverandering die, naar verluidt, dat wel, zou worden veroorzaakt door de door mensen veroorzaakte uitstoot van onder andere CO2, dat naar verluidt, dat wel, zeer schadelijk zou zijn voor ons leefmilieu, hoewel vele wetenschappers het tegendeel beweren. Er zou een ernstig laag niveau CO2 zijn in onze atmosfeer. En aangezien CO2 voor planten is wat zuurstof voor ons is, we willen toch een groenere wereld? Met meer CO2 krijg je toch een groenere wereld omdat planten veel beter groeien? Niet naar verluidt, dat is gewoon zo.

Maar de krachten achter de schermen hebben de hele wereld er van overtuigd dat er een einde moet komen aan gebruik van fossiele brandstoffen, en daarmee een overgang naar elektrisch. Elektrische vliegtuigen? Wegen die batterijen niet heel erg zwaar?

Toch zou het kunnen. Naar verluidt. Dat wel. Met een doosje niet groter dan een spel kaarten. Met een invoer van 0,3 milliwatt kon dat doosje tot wel 224.000 watt aan uitvoer genereren. Een uitvinding van Floyd Sweet, uit de jaren 1980’.

Een zegen voor de mensheid, zou je zeggen. Maar net als vele uitvindingen die direct een eind zouden maken aan het vermeende klimaatprobleem, verdwenen ze, en vele van de uitvinders kwamen onder verdachte omstandigheden om het leven. Waar heb ik dat eerder gehoord …?

Dit is weer zo’n overduidelijk voorbeeld dat er in de achtergrond krachten spelen die niet bepaald het beste voor hebben met de rest van de mensheid. Welke andere reden kun je bedenken waarom uitvindingen die de wereld zo enorm ten goede zouden kunnen veranderen geheim worden gehouden? Ik kan nix verzinnen.

The Why Files onderzoekt mythen, legenden, vermeende broodje-aap-verhalen en complottheoriën op luchtige wijze met een vleug humor. De co-presentator is een pratende goudvis. Je moet er maar opkomen. Maar met 3,6 miljoen abonnees geen klein kanaal. Verhalen worden gepresenteerd zoals ze de ronde doen, voorzien van beeldmateriaal. Daarna worden de feiten kritisch onder de loep genomen. Een mooie manier om op ontspannen wijze te worden geïnformeerd.

Of Poetin is een steracteur die voor zijn oeuvre van 24 jaar een Oscar verdient. Of hij is eerlijk, of zo eerlijk als iemand in die positie in het openbaar kan zijn, en integer. Ik neig naar het laatste. Ik zou het pas zeker kunnen weten als ik de man persoonlijk zou ontmoeten en in de ogen kon kijken, zijn uitstraling kon voelen. Ik zou dat niet erg vinden. Dream on, Erick …

Ben ik nu een Poetin poedel? Een Poetin lover?

Met mijn kennis van zaken over de recente ontwikkeling van Rusland onder Poetin, beter gezegd de wederopstanding van Rusland, met alle mogelijke weerstand vanuit het Westen dat vasthoudt aan verouderde ideeën uit de tijd van de Sovjets en de Koude Oorlog, het voortdurend in het openbaar beschuldigen en vernederen van Rusland, de opstomende dreiging van de NAVO richting de Russische grens, het geopolitieke gelieg en bedrog, heb ik een diep respect voor Vladimir Poetin ontwikkeld.

Met een ontwikkeld vermogen tot me verplaatsen in allerlei rollen begrijp ik waarschijnlijk beter in welke positie hij zich ziet gedrongen. Ik zei het al eerder, probeer je dat voor te stellen. Als hij werkelijk integer en eerlijk is in wat hij zegt, en alles lijkt daarop te wijzen, dan kun je toch niet anders dan respect hebben voor zijn tolerantie, geduld en terughoudendheid?

Op een micro-manier kan ik me daar enigszins een voorstelling maken van hoe dat voelt. Altijd aangewezen en nagewezen worden. Niet vertrouwd worden. Zaken die je worden toegedicht zonder enig bewijs en een groot deel van de wereld die het gelooft. En dat gedurende 24 jaar, non stop. Je moet er maar tegen kunnen. Dus ik heb zeker sympathie voor de man.

Wel moet ik zeggen dat mr. Poetin op mij soms een beetje naïef overkomt als het gaat om zijn hoop op betere betrekkingen met de VS en de rest van de westerse wereld. Maar misschien is dat gespeeld.

Het Amerika waar hij mee te maken heeft is voor Rusland en een groeiend deel van de wereld als de peuter, het gezicht onder de chocolade, die wordt gevraagd of hij van de chocolade heeft gesnoept en dit ontkent, al draagt hij het bewijs voor het tegendeel op zijn gezicht.

Er bestaat een groot cultuurverschil tussen Rusland en het Westen. De culturele en maatschappelijke normen en waarden die wij in het westen al lang geleden grotendeels hebben laten varen zijn in Rusland nog springlevend. Het is hart en ziel voor het Russische volk. Ze vragen niet veel meer dan dit te respecteren.

En het is een trots volk. Logisch dus dat zij hun land zullen verdedigen wanneer het wordt bedreigd. Dat doet toch iedereen? Al kun je je afvragen hoe dat straks zal moeten wanneer generatie Alfa de volwassen leeftijd heeft bereikt. Zijn we met hen überhaupt nog wel in staat ons te verdedigen tegen welke vijand ook? Of zullen ze zeuren en miepen bij elk bevel? De toekomst zal het leren.

Wat ik hoop is dat dit niet nodig zal zijn. Dat uiteindelijk de stem van de rede zal worden gehoord en gevolgd. IJdele hoop?

Het gezicht van de mens bevat 28 spieren die gebruikt worden bij het maken van gezichtsuitdrukkingen. Afhankelijk van de uitgedrukte emotie is het een samenspel van het samentrekken van deze spieren. Het is als een taal, en een taal kun je leren lezen.

En het heet “lichaamstaal,” niet “gezichtstaal.” Het hele lichaam spreekt. Soms in tegenstelling tot wat er aan woorden uit de mond komt. De handen, de houding, naar voren leunen, of juist naar achteren. Duidelijk zichtbare gebaren. Subtiele trekjes.

Een goede kennis van lichaamstaal kan zeker helpen bij het bepalen of iemand de waarheid spreekt, of deels de waarheid en dingen achterhoudt. Of ronduit liegt. Een prachtige symfonie van spieren, bewustzijn en het onbewuste.

Het vergt zeker de nodige kennis en training om lichaamstaal te leren lezen, net als bij elke taal. Maar het is als het leren van wat dan ook. Wanneer je je toewijdt en je focus erop richt dan zul je zien dat het na een tijdje als vanzelf gaat.

Om je daar bij te helpen heeft Mandy O’Brien een videocursus op haar website.
Deze is echter niet gratis. Wat het kost weet ik niet. Eerst moet je je registreren en daar had ik effe geen zin in.

In deze video leren we wat de lichaamstaal van Vladimir Poetin zegt tijdens het recente interview met Tucker Carlson, je weet wel, die omstreden journalist …

Het is wat kleine kinderen doen. Er is ruzie. Er komt een volwassene bij. De aanstichter van het conflict, doorgaans met de grootste mond, beweert bij hoog en bij laag dat het de ander was. Hij heeft echt niks gedaan. Komt je dat bekend voor?

Zo wordt de situatie met betrekking tot Rusland al tientallen jaren geportretteerd in de Westerse media. Rusland, voorheen de Sovjet Unie, ook bekend als “de communisten,” is in alles de grote boosdoener.

Een paar jaar geleden, nog voor “corona,” nadat ik met lede ogen jarenlang zag hoe Rusland in de gevestigde media werd gedemoniseerd, de persoon van Vladimir Poetin in het bijzonder, en in de aanloop naar carnaval, kreeg ik nog het idee om een carnavalskraker op te nemen met de titel “Geef de Russen maar de schuld,” waar in de tekst alles wat je maar kunt bedenken dat misgaat in je leven uiteindelijk de schuld is van “de Russen.”

Trouwens, in de aanloop naar carnaval 2021, uiteindelijk afgelast vanwege een dodelijk virus dat al een jaar lang rondwaarde, had ik nog een idee voor een carnavalshit. Hiervan zou de titel zijn “Corona voor, corona na.” Maar ik dwaal af. Doe ik wel vaker.

Wat je in de Westerse propaganda, want dat is het, nooit hoort is het werkelijke verhaal over Poetin, de puinhoop die hem door dronkenlap Jeltsin in de schoot was geworpen. Tijdens diens bewind, na de val van de muur en het vervolgens instorten van de Sovjet Unie, grepen oligarchen hun kans. Jeltsin stond toe dat het meeste staatsbezit voor een habbekrats werd verkocht aan private ondernemers. Het land werd leeggeroofd door een niets ontziend klein clubje. Zo gaat dat wel vaker.

Dat was Poetins beginpunt. Nu, slechts 24 jaar later, is Rusland onder zijn leiding uit die as verrezen en waarschijnlijk op alle fronten sterker dan ooit. Militair. Economisch. En moreel. Zeker na het interview met Tucker Carlson, waar vooral een groot deel van de niet-Westerse wereld voor het eerst hoorde over de vieze spelletjes tegen Rusland, onder de bezielende leiding van de Verenigde Staten, ongeacht of de president een democraat of een republikein was.

Ze hebben binnen BRICS oersterke bondgenoten als China en het sterk in opkomst zijnde India, naast nieuwe leden Iran en Saoedi Arabië, je weet wel, die twee landen met wereldwijd de grootste olievoorraad. Zou dat misschien de achterliggende reden zijn voor de klimaat-grap? Dat alles elektrisch moet? Omdat men deze bui al zag hangen? Als Amerika nog lang zijn hand overspeelt kan dat blok gewoon de oliekraan richting Amerika (en bondgenoten, je weet wel, zoals bijvoorbeeld Nederland Meeloperland …) dichtdraaien. En dan? Dan komt binnen no time het hele westen krakend en piepend tot stilstand. Einde verhaal.

Ik zei het eerder al. Nederlandse politici zouden er goed aan doen dit alles eens ernstig te overwegen om tot de slotsom te komen dat we aan de verkeerde kant staan. Zowel economisch als moreel.

Neem alle feiten in deze documentaire goed in je op. Hoe had jij gehandeld in Poetins schoenen?

Na het vertalen van tientallen uren aan woorden uit de mond van Vladimir Poetin heb ik deze man nooit kunnen betrappen op het soort gluiperigheid, oneerlijkheid, arrogantie en het type leugens die we maar al te goed kennen van andere bekende wereld“leiders.”

Als alle grote landen een werkelijk leider zouden hebben als President Poetin dan zag de wereld er heel anders uit. Niet de unipolaire wereld die de VS graag wil, met zichzelf als onbetwiste leider, maar wereldwijde samenwerking binnen een multipolaire wereld, waar niemand een ander bedreigt of overheerst. Waar iedereen, al naargelang cultuur en traditie, baas is in het eigen, soevereine land.

Niet de smerige spelletjes zoals de VS heeft gespeeld sinds de Tweede Wereldoorlog. “Doe wat wij zeggen, of anders…” En alle schoothondjesstaten die daar vrolijk achteraan huppelen.

Vladimir Poetin wil daar geen deel aan hebben. Al sinds zijn aantreden staat hij welwillend en met uitgestoken hand richting de Verenigde Staten. De Russen zijn een trots volk.

Als ik terugkijk op de recente geschiedenis en zie hoe deze man werd getergd door het Westen, de (krachten achter ...) VS voorop, dan kun je alleen maar bewondering hebben voor zijn eindeloze geduld en tolerantie.

Hoe zou jij je voelen als je voortdurend van alle kanten werd aangevallen met onwaarheden? Als je steeds netjes blijft en alles duidelijk wilt uitleggen maar niemand luistert of neemt je serieus? Sterker nog, je wordt in de wereldwijde media afgeschilderd als een nieuwe Hitler? Laat dat heel even doordringen …

Daar komt mijn sympathie voor Vladimir Poetin vandaan. Ik denk dat hij oprecht is in wat hij al zegt sinds zijn aantreden. Hij wil geen oorlog met wie dan ook. Hij wil geen nieuw Russisch Rijk. Hij wil niet de de wereld veroveren om deze om te toveren tot een communistische staat. Hij wil niet de rol overnemen die Amerika lange tijd heeft vervuld. Hoe moet dat voelen, als dit zo is, en ik geloof echt dat dit zo is? Wat je ook zegt en hoe consistent je daar ook al die jaren in bent geweest? Om daar als mens mee om te gaan? Naast dat je de verantwoordelijkheid voelt voor het lot van ruim 143 miljoen van je landgenoten? Hoe hij daarmee omgaat is voor mij niet te bevatten.

Maar het is te danken aan dit eindeloze geduld dat wij er allemaal nog zijn. De vraag is hoe vaak je de beer kunt porren tot hij een keer uithaalt?

Afgezien van dit alles slaagde Poetin erin om van de staat in verval die hij bij zijn aantreden als president erfde terug op te bouwen tot de wereldmacht die ze nu is. En als Poetin zo’n beest was, waarom staan vele landen dan te trappelen om lid te worden van dit nieuwe internationale bondgenootschap, BRICS?

Het wordt hoog tijd dat wij hier inzien dat we aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan. Doen we dat niet, zoeken we geen toenadering tot Rusland, blijven we maar de rampkoers volgen die de VS voor ons uitstippelt, dan weet ik niet hoe het hier over 20 jaar zal gaan. Leuk zal het niet zijn, ben ik bang …

Humor is altijd een sterk wapen geweest. Het komt terug in alle tijden en alle windstreken. In veel culturen had je aan het hof van koning of keizer de hofnar, die, vaak letterlijk, vlak bij de heerser stond en deze met wat we nu “stand-up comedy” zouden noemen op humorvolle wijze de koning van raad en advies voorzag.

Misschien moest ik die Willem Alexander maar eens schrijven met een open sollicitatie …

Ik houd het kort vandaag. Druk druk druk.

Maar deze korte film was gewoon te leuk om te laten liggen.

Met een bijtend sarcasme wordt hierin een beeld geschetst van hoe de toekomst er mogelijk uit gaat zien als de “hoge heren,” en dames, hun zin krijgen waar het gaat om het doorvoeren van vergaande surveillance en het micro-managen van ieders leven.

Bepaald geen pretje … Tegelijkertijd is lachen ook weer gezond. Veel kijkplezier!

Als je ergens niets vanaf weet dan moet je je mond houden. En luisteren. Informatie inwinnen. Wat de voorstelling en het inlevingsvermogen helpt om zaken beter te begrijpen, de nuances te zien.

Door veel te lezen, en geholpen door mijn opgebouwde inlevingsvermogen, heb ik een groot respect gekregen voor Ruslands president, Vladimir Poetin.

Ik heb me niet in de luren laten leggen door de gevestigde media. Noch door al die propagandisten die daar een platform kregen om hun flauwekul te spuien.

Rusland is de vijand. Rusland is een bedreiging voor de wereld.

Nee. Niet bepaald.

In al die jaren dat ik me in de persoon van Poetin heb verdiept, en in de wat recentere geschiedenis van de Sovjet Unie die veranderde in de Russische Federatie, valt me één ding op. En het is iets dat ik zelf al te goed ken. Hij vertelt altijd hetzelfde verhaal. Hij heeft het altijd over samenwerking met de rest van de wereld. Hij heeft nooit te kennen gegeven ook maar enige ambitie te hebben om “de wereld te veroveren.” Dat is propaganda die stamt uit de tijden van vlak na de Tweede Wereldoorlog.

Amerika, dat in tegenstelling tot Rusland niet alleen de ambitie had om de baas over de wereld te spelen maar daar in de afgelopen twintig jaar ook werkelijk een invulling aan heeft gegeven, is bang. Bang om niet meer de “leider in de wereld” te zijn. Hoe fokking kinderachtig … Neem me mijn taalgebruik niet kwalijk, maar deze kwestie zit me hoog.

Om hun hegemonie in de wereld te behouden speelt de VS vuile spelletjes. We kennen ze allemaal. Staatsgrepen. Moordaanslagen. Chantage. Iets verkondigen als waar, zeggen daar bewijzen voor te hebben, maar deze niet aan de wereld overleggen om hun zaak te maken.

Zoals met de massavernietigingswapens in Irak. Met het “neerhalen door Poetin van MH-17.” De voorbeelden zijn legio. Maar dat weet je allemaal niet als de gevestigde media je enige bron zijn van informatie.

Scott Ritter ziet het scherp. In deze korte analyse slaat hij de spijker op zijn kop. Dit interview was slechts het begin van een proces.

Carlson heeft veel krediet verdient onder het Amerikaanse publiek. Gewapend met de woorden van de Russische president kan hij zich nu richten tot de gemiddelde Amerikaan en hen een spiegel voorhouden. “Kijk. Dit is waar onze ‘leiders’ ons hebben gebracht.”

Scott Ritter stelt: “Dit interview was die allerbelangrijkste eerste stap op een reis die de mensheid kan redden.”

Iedereen kan helpen door deze informatie eigen te maken en te delen. Er met anderen over te praten. Ook jij, lezer. Je zou zelfs kunnen overwegen je te abonneren op dit kanaal om de informatie zichtbaarder te maken. Dank je wel daarvoor!

Met dit interview, aangevuld door de documentaireserie van Oliver Stone in gesprek met Vladimir Poetin waaraan ik momenteel werk en waarvan je hier het eerste deel kunt zien, kan iedereen die daar de tijd en moeite insteekt een beter beeld krijgen van wat er momenteel speelt in de wereld en helpen een ramp te voorkomen.

Doe je deel!

Wat een toeval weer. Achter wat ik doe, welke video’s ik vertaal, zit geen plan of lange termijn planning. Dingen komen op mijn pad en doen iets met me, raken me. Resoneren met me. En dan weet ik instinctief dat ik daar iets mee moet.

Afgelopen maandag, dat was 5 februari 2024, voor het archief, vroeg in de ochtend, vroeg ik me af wat mijn volgende project zou worden. Het antwoord in mijn hoofd kwam direct.

Het eerste principe van journalistiek is hoor en wederhoor. Elk verhaal heeft twee kanten (en soms zes dubbele bodems, maar dat is voor een andere keer). Om een volledig beeld te krijgen van een situatie dienen beide zijden worden gehoord.

Misschien was dat ooit zo, maar al lang niet meer. Voor wie de ogen had was dit duidelijk te zien in de “corona”-jaren. Sinds een paar jaar moeten we dan maar vertrouwen op de evenwichtige en onbevooroordeelde verslaggeving van de NOS als het gaat om “de oorlog van Rusland tegen Oekraïne.” Want op last van “Europa” hebben we geen toegang meer tot bijvoorbeeld nieuwszender Russia Today, of RT.

Maar de hetze in de internationale gevestigde media tegen Rusland duurt al lang. Heel lang. Kijk alleen maar naar James Bond-films die gemaakt werden tijdens de Koude Oorlog.

De media blijven maar doen alsof “Het Rode Gevaar” nog steeds springlevend is, de achterhaalde gedachte dat het huidige Rusland hetzelfde is als de dictatuur die de Sovjet Unie was voor de val van de Berlijnse Muur in november 1989 en erop uit is om de hele wereld te veroveren en om te toveren tot een communistisch paradijs met één centraal gezag.

Ik ging mijn eigen onderzoek doen en kwam erachter dat dit beeld helemaal niet klopt. Integendeel. Net zoals het beeld dat in het westen werd neergezet van Vladimir Poetin. Uit mijn onderzoek bleek iets anders, zodanig dat ik een groot respect ontwikkelde voor deze staatsman.

In de loop der jaren nam mijn walging dan ook steeds meer toe als ik in een programma als “De wereld draait door” gasten, gastheren of tafelheren en dames minachtende uitspraken hoorde doen over President Poetin. Alsof het in het script stond. Geen gelegenheid voorbij laten gaan om deze man te typeren als een dictator, een moordenaar, kindermoordenaar, een beest, een monster, een demon, of Satan zelf.

Misschien hadden zij het over een andere Vladimir Poetin. Zou kunnen …

Vanaf voorjaar 2015 begon ik met het vertalen van een aantal lange artikelen, en een paar bijeenkomsten waar mr. Poetin live wordt bevraagd over allerlei onderwerpen.

In 2018 vertaalde ik de volledige transcriptie van The Putin Interviews, alles bij elkaar ruim negen uur aan vraaggesprekken, van regisseur Oliver Stone.

Dat was wat dat stemmetje in mijn hoofd zei. “Doe De vraaggesprekken met Poetin als volgende video’s.”

En wat denk je? Een dag later breekt grote ophef uit over een aanstaand interview van Tucker Carlson met Vladimir Poetin. Oliver Stone lijkt alweer vergeten.

In het kader van hoor en wederhoor. Eerst je informeren, dan een mening vormen.

Het spijtige is dat deze documentaire uitkwam in 2012. Dertien jaar geleden. Wat daar spijtig aan is, is dat er in de tussenliggende jaren niets is veranderd. Nee. Dat zeg ik niet goed. Het is allemaal nog veel erger geworden.

Het gaat in deze video over de macht van de grote multimediabedrijven. Wat weer mooi aansluit bij de vorige video. Want ook hier speelt het grote geld weer een hoofdrol.

In de Verenigde Staten is de pers de enige beroepsgroep die letterlijk in hun Grondwet wordt genoemd als beschermde groep. In het eerste amendement zelfs. De tekst: “Het Congres zal geen wet aannemen die de vrijheid van meningsuiting of van de pers inperkt.”

In de Nederlandse Grondwet lijkt het minder belangrijk.
Daar vinden we het pas in artikel 7:

“Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.”

Nou, gelukkig maar. Of …

Het venijn zit in de staart. “Behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.” Welke wet? Die noodwet, soms? En wie bepaalt dat? Hoe dat uitpakte zagen we in de propaganda voor maatregelen en armspeer. Wie kwam met goede tegenargumenten werd het zwijgen opgelegd door middel van censuur of werd in de “pers” afgemaakt, zwartgemaakt, weggezet als iemand die niet helemaal meer goed bij zijn hoofd was. Roepen was genoeg, bewijzen waren niet nodig. De “pers” vormde één front.

Bekend fenomeen. Al sinds lange tijd, sinds wetten in Amerika zodanig werden aangepast (zie ook vorige video) dat grote mediabedrijven alle kleintjes op konden slokken en zo een monopolie verworven op wat wij aan informatie te zien en te horen krijgen. Zoals een wet die toestond dat alle media in een stad, radio, tv en kranten, in bezit mochten zijn van één persoon of bedrijf. En wie betaalt, bepaalt.

In vogelvlucht. CBS verslaggever Roberta Baskin legde de misstanden bloot bij de fabrieken van Nike in Vietnam. Haar verhalen verdwenen in de prullenbak. Hierna stapte ze op, tot genoegen van de directie.

Onderzoeksjournalist Gary Webb onthulde de banden tussen de CIA en Nicaraguaanse drugshandelaren die Amerika in de jaren 1980’ overspoelden met het zeer verslavende crack cocaïne. Na zijn openbaringen werd hem het werken in journalistiek onmogelijk gemaakt. Moedeloos geworden beroofde Gary zich van het leven.

Na de “aanslagen” van 11 September in 2001 zocht de VS naar een reden om Irak aan te vallen, al was er geen enkel bewijs voor enige betrokkenheid bij 9/11. Op 5 februari gaf Colin Powell, toen Minister van Buitenlandse Zaken, een “overtuigende” presentatie over de pogingen van Saddam Hoessein om aan massavernietigingswapens te komen. Een bedreiging voor de wereld die aangepakt moest worden. Het bleken flagrante leugens. Er werden nooit massavernietigingswapens gevonden in Irak, terwijl dat de aanleiding was voor de Amerikaanse invasie. Jammer voor al die doden ...

En de pers roerde eensgezind de oorlogstrom. Eigenlijk een beetje als nu.
Niks veranderd.

Democratie is een illusie. Het is een toneelspel van mooie praatjes. Wat het beste is voor het land, voor het volk, blablabla. Het toneel is wat het publiek ziet. Wat zij niet zien is wat er in de coulissen en achter de schermen gebeurt.

Het is hier waar beleid wordt gemaakt. Grote bedrijven kunnen zoveel geld uitgeven aan lobbyisten als ze willen. En, zoals J.R.R. Tolkien al opmerkte in zijn meesterwerk In de ban van de ring: “Het hart van de mens is makkelijk te corrumperen.”

Zo is het geld, niet de stem van het volk, dat de richting bepaald waarin we allemaal meegesleurd worden, of we willen of niet. Geen democratie maar oligarchie.

Fascisme wordt wel beschreven als het samengaan van de macht van overheid en bedrijfsleven. Als dat gebeurt dan heeft het volk weinig kans. De staat bezit immers het geweldsmonopolie en de wapens. Van het bedrijfsleven zijn we afhankelijk voor onze levensbehoeften. Een kind kan de potentiële macht zien die erin schuilt als die twee samenspannen.

Toen ik jonger was, en nog niet beschikte over de stukjes om de puzzel zover te leggen dat veel duidelijk werd, vroeg ik me vaak af wat rijke mensen toch dreef om altijd meer te willen? Ik dacht toen dat het een macho-ding was, een perverse wedstrijd, “kijk, ik heb meer dan jij.”

Maar informatie is de remedie tegen onwetendheid. Veel later ging ik begrijpen waar het om draaide. Het ging niet om het geld maar om de invloed die je ermee kunt kopen en de macht over anderen die je daarmee verwerft.

Om kort te gaan, met veel geld koop je politici, die voor het voortduren van hun politieke bestaan afhankelijk zijn van geld van bedrijven, die daar natuurlijk iets voor terug willen. Ze krijgen geld voor hun dure blablabla-campagnes in ruil voor de belofte de regels zo te maken dat ze in het voordeel zijn van de grote spelers en kleine ondernemers worden opgeruimd of overgenomen.

Zo keurde de Amerikaanse Voedsel en Warenautoriteit, die ook gaat over de goedkeuring van “medicijnen,” het middel Vioxx goed, tegen het advies van hun eigen toetsingscommissie. Het gevolg? 140.000 hartaanvallen en 60.000 overlijdens. Gelukkig werd het middel al snel van de markt gehaald. Na vijf jaar … En $2,5 miljard winst voor de aandeelhouders van farmaceut Merck …

Nog een voorbeeld, vers van de pers. De voorzitter van de Republikeinse Partij van de Amerikaanse staat Arizona is een paar dagen geleden afgetreden nadat Kari Lake, kandidaat voor een politieke zetel, een geluidsopname openbaarde waarin haar tientallen miljoenen wordt geboden om zich terug te trekken. Lees, lees. Oh, ze was tegen maskers en vaccinatieplicht, en voor hydroxychloroquine. Dat verklaart een boel … Daarom willen de rijken altijd meer. Want bijna iedereen heeft zijn prijs. Het hart van de mens is makkelijk te corrumperen. Dat van Kari Lake dan weer niet, zo lijkt het.

Hoe ver dit alles strekt zie je in deze documentaire vol humor en sarcasme van Tim Delmastro. Onderhoudend, verbijsterend en laagdrempelig.

Het leven kent voor iedereen zijn uitdagingen. Daar is geen ontkomen aan. Vele zaken in ons leven vallen buiten onze invloedssfeer. Geen klagen of zorgen maken verandert daar iets aan. De sleutel tot geluk in je leven ligt in je vermogen om te gaan met wat je toevalt, wat het leven op je pad brengt, positief en negatief.

Eén van mijn favoriete boeken aller tijden is Human Devolution van Michael Cremo. De stelling in het boek is dat de mens niet evolueert maar devolueert. Om het plat te zeggen, we denken dat we steeds slimmer worden, we hebben immers een telefoon … maar we worden steeds dommer omdat we steeds onwetender worden.

Door mijn vroege voorliefde voor sprookjes, mythen en legenden dacht ik als jongen al na over de vraag of daar toch iets van een kern van waarheid in school. Iets van een bewaarde overlevering uit onheuglijke tijden in de vorm van makkelijk te onthouden verhaaltjes die van generatie op generatie werden doorverteld. Maar van hoe ver terug?

Even vroeg was ik al geïnteresseerd in de grote mysteries in de wereld die in strijd leken te zijn met het narratief zoals we dat op school er al vroeg in kregen geramd. Oerknal, blablabla, en de mens bestaat pas … Daarover verschillen de meningen nog steeds. Vroeger was de inschatting tussen 25.000 en 50.000 jaar. Toen dit onhoudbaar werd door nieuwe archeologische vondsten verschoof dat verder terug, 100.000 jaar, 250.000. Maar toch zeker niet ouder. En veel meer dan overleven konden ze niet.
De ontwikkeling van wat we “beschaving” noemen zou nog lang op zich laten wachten. Dat was het verhaal.

Tot het verschijnen van een ander favoriet boek, Forbidden Archeology, ook geschreven door Michael Cremo, samen met Richard Thompson, na tien jaar grondig onderzoek.

Eigenlijk een doodsaaie opsomming van archeologische vondsten uit de 19de en 20ste eeuw. Wat het spannend maakt is de datering. Het begint met de bekendere vondsten. Een paar duizend jaar oud. Tienduizenden jaren oud. Honderdduizenden …
Miljoenen … Wat?! Miljarden jaren oud … Huh???!!!

Inderdaad, de oudst gedateerde vondst was een gouden armband die werd gevonden in een brok steenkool, afkomstig uit een laag die werd gedateerd op 2,3 miljard jaar oud. Geen typefout. Miljard …

Maar deze video gaat niet over archeologie maar over Stoïcijnse filosofie. Heel wat jonger, zo’n 2.000 jaar oud.

Het is weer zo’n video die voor mij een feest van herkenning was. Veel van het Stoïcijnse gedachtegoed heb ik, zonder van het bestaan ervan te weten, op mezelf toegepast in veel jonger jaren om me te ontworstelen aan gevoelens van minderwaardigheid en depressie, in mijn zoektocht naar begrip en levensgeluk.

Dat is voor mij het mooie vaan deze video. Dat er ruim 2.000 jaar geleden mensen waren die zo hoogstaand dachten. Dat wat zij beredeneerden nog steeds een onschatbare waarde heeft in deze tijd. Misschien wel meer dan ooit.

En dat deze adviezen zeer positief kunnen werken, daarvan kan ik persoonlijk getuigen.

Eet het, en je weet het.

Ik zag dit korte stukje binnen een andere video die ik vanmorgen keek. Treffend. Wat betreft inhoud, maar ook de titel, Een waarschuwing uit 1965, toevallig mijn geboortejaar. Dat kon wel even tussendoor.

Omdat ik nooit onzin wil verkopen loop ik alles na. Ik diepte het wat verder uit en tot mijn stomme verbazing zag ik dat dit een boodschap was van radiopersoonlijkheid en voorvechter van goed fatsoen Paul Harvey, oorspronkelijk uitgezonden op 3 april van dat jaar … Dat was de dag waarop ik in dit lichaam in dit leven kwam.

Het zijn van die kleine, bijna dagelijks voorkomende grappige “toevalligheden.” Zoals van de week. Ik sta in de schuur, mijn brommer gestart, bijna klaar om te gaan. Zoals altijd heb ik muziek aan. Dan gaat veel shit aan me voorbij als ik me in de waanzin van de buitenwereld begeef. Een beetje de soundtrack van mijn persoonlijke film. Ik weet niet hoe het nummer heet dat speelde. Maar op het moment dat ik mijn hand in een handschoen stak luidde de tekst in mijn oren “hand in glove ...”

Ik ervaar het als een stukje magie in mijn leven. Het doet me glimlachen.
Dat is mijn wereld.

De rest van de video was bepaald niet om te lachen, zeker niet als je bedenkt dat dit de overpeinzingen waren van bijna 59 jaar geleden. Want wat Paul Harvey al om zich heen zag beginnen in 1965 zette zich door. In de tussenliggende jaren is zo’n beetje alles wat hij zich voorstelde werkelijkheid geworden.

En omdat ik werd geboren in dat jaar heb ik veel van die negatieve ontwikkelingen zich in mijn realiteit zien ontwikkelen. Want toen ik nog een kind was, was de wereld heel anders dan nu. Veel minder gecompliceerd. Veel minder apathisch. Zeker in een klein dorp, waar ik opgroeide. Niet dat alles in die tijd perfect was, verre van dat. Maar toch een heel stuk vriendelijker en persoonlijker dan tegenwoordig, hoewel nu iedereen overal je een fijne dag wenst. Dat dan weer wel …

Wat dat betreft, en bekeken vanaf het metafysisch vlak, als al die wensen van “een fijne dag” oprecht en welgemeend waren dan is werken aan de kassa van een supermarkt toch wel het allerbeste baantje dat je kunt hebben. Maar of dat zo is?

En een gedachte in het verlengde van dit stukje. Hoe zal de wereld eruit zien als deze ontwikkeling zich nog zestig jaar voortzet? Een dystopische, totalitaire wereld, waar alle persoonlijke vrijheid is verdwenen, de wereld van George Orwells 1984? Waar niemand meer zelfs maar buiten de gewenste kaders durft te denken?

Of kan het tij nog worden gekeerd?

Mensheid, het is tijd om volwassen te worden.

En, nu ik een keer nog wat karakters over heb van wat Bitchute toestaat voor de beschrijving, en zij het wat aan de late kant, wil ik iedereen oprecht en welgemeend al het goede wensen, en alle sterkte in het emotioneel omgaan met alles wat er in je leven, en in de grotere wereld, gebeurt.

En bedankt voor het lezen van mijn hersenspinsels. Ik hoop dat het helpt.

Ik weet het, het is al weer erg lang geleden, maar herinner je je nog, dat wereldwijde gebeuren, iets met een dodelijk virus? Nee, niet de “Spaanse griep.” Iets minder ver terug. Ik geef een hint. Voorjaar 2020.

De paniek. Er kwam een ramp op ons af en we waren niet voorbereid. Niet genoeg IC-bedden. Niet genoeg beademingsapparaten. Tja, die beademingsapparaten. Het ging om een infectie van de luchtwegen, mensen konden moeilijk ademen, wat doe je dan? Dan stopt de hoogstaande medische wetenschap van 2020 een slang in je longen, ongeacht de schade die hiermee wordt aangebracht, en wordt onder druk zuurstof in de longen gepompt. In de beste omstandigheden is de overlevingskans 50%. Volgens cijfers uit New York en uit China was dit tijdens “corona” 20%.

En opeens hoorde je er niets meer over. Wat werd stilgezwegen was dat dit bepaald niet de juiste aanpak was geweest. Jammer voor al die mensen.

Een noodvergunning voor een haastig in elkaar geknutseld en nauwelijks getest “vaccin” kon alleen worden afgegeven als er geen alternatief geneesmiddel beschikbaar was. Die bleken er wel te zijn, hydroxychloroquine en Ivermectine. Maar de kassa moest rinkelen, de “vaccins” moesten en zouden er komen. Dus werd een wereldwijde campagne gelanceerd om iedereen zwart te maken die positieve resultaten meldde over gebruik van hydroxychloroquine. Hetzelfde gebeurde later met Ivermectine.

Wat overloopt in de censuur die plaatsvond. Nog steeds staat er op YouTube onder video’s over “corona” een balk die je naar de overheid stuurt voor “de laatste informatie over COVID 19.” Maar de werkelijk belangwekkende informatie vind je daar niet. Weggecensureerd.

Lockdowns, QR-codes, medische paspoorten, reisverboden, winkel en schoolsluitingen, mondkapjesplicht, avondklok, een verkoopverbod na 8 uur ‘s avonds. Al die maatregelen die onze rechten opzij zetten.

En dat alles als gevolg van het uitroepen door de Wereld“gezondheids”organisatie (WHO) van een “pandemie.”

Momenteel wordt er onderhandeld over aanpassingen van de regels bij volgende “gezondheidscrises.” Het verdrag, dat mogelijk in mei dit jaar zal worden getekend, lijkt een Paard van Troje te zijn. Het zal de landen die ervoor tekenen verplichten om de dictaten van de WHO op te volgen. Dat kan alle hierboven genoemde maatregelen, en meer, terugbrengen wanneer de WHO meent dat er sprake is van een gezondheidscrisis. Wat zo maar in zou kunnen houden dat gezondheid wordt gekoppeld aan klimaat. En de WHO klimaatmaatregelen verplicht in het kader van de gezondheid.

Heeft iemand die lieden gekozen? Wie betaalt, bepaalt, meneer Gates?

Ik wordt bedreigd. Niet in mijn voortbestaan, geen doodsbedreigingen of zo. Het gevaar komt uit een weinig geziene hoek. Hoewel, met het oog op technologische ontwikkelingen leven er al lang zorgen over de rol die Kunstmatige Intelligentie (KI) of Artificial Intelligence (AI) mogelijk in zal gaan nemen.

Zorgen die in deze video worden verwoord door muzikant Nick Cave, in een reactie op een brief die hij ontving van twee fans met de vraag wat hij vond van GhatGPT ten aanzien van creativiteit.

Zorgen die ik deel. Voor mij lag uiting van creativiteit in gitaar spelen en zingen. Als kind al. Ik kwam ‘s ochtends beneden en het eerste dat ik deed was de radio aanzetten, ervoor te gaan zitten en meezingen … nou ja, de gezongen klanken nabootsen, met liters “mamma appelsappen.” Ik was drie, wat wil je?

Wat jaren later keek ik elke week uit naar Top Pop, lange tijd het enige popprogramma op tv, in een tijd ver voor internet en YouTube, waar je tegenwoordig zo goed als alles kunt vinden van om het even welke artiest.

Toen wist ik wat ik later wilde worden. Popmuzikant! Weer eens wat anders dan brandweerman. Ik kreeg een Spaanse gitaar, niet echt wat ik wilde, en les in klassieke gitaar, wat ik niet wilde. Tja, ouders … Het duurde dan ook niet lang tot ik niet meer naar de les ging en van de vijf gulden (de Nederlandse munteenheid voor de euro, dit voor de jonkies onder jullie) snoep kocht om daar vervolgens weer vriendjes mee te kopen.

Wat ook niet lang duurde was het telefoontje van de gitaarleraar naar mijn moeder, waarom ik niet meer kwam. ‘s Avonds klappen, de gitaar verdween voor jaren achter slot en grendel.

Weer zo’n vijf jaar later, dit boefje zat inmiddels op een internaat, had ik weer de mogelijkheid om les te nemen, maar nu met populaire liedjes. Deze keer zette ik door en leerde in een paar maanden de basisakkoorden spelen, waarmee je zo goed als alles mee kon spelen. Blij!

Bij toeval rolde ik in het geluid mixen van live bandjes, wat leidde tot een jaar stage in een heuse opnamestudio, de Tango Studio in Eindhoven. Hier leerde ik hoe muziek tot stand kwam, hoe het in elkaar zat, en ik ging me er meer en meer in verdiepen.

Naast mixen en thuis spelen stond ik ook jarenlang verschillende keren per week uren lang op straat te spelen. En waar ik vroeger van droomde kwam uit. Ik werd gezien en gehoord door een beroepsmuzikant die wonderwel net bij mij in de straat was komen wonen. Hij vroeg me of ik samen met hem als duo wilde spelen.

Dat deden we, mijn eerste schreden als beroepsmuzikant! Wow! Het werd nog mooier. Hij werkte ook voor een groot partybedrijf, regelde een auditie die zeer succesvol was, en zo speelde ik vier jaar op bedrijfsfeesten met een thema, die ik ook presenteerde.

Ik kan niet uitleggen hoe diep muziek me kan raken, hoe ik erin opga. Ik kan me dus goed verplaatsen in wat Nick Cave zegt.

Nu is mijn kunst taal. En daarin ligt de bedreiging. Ik geniet van het vertalen en schrijven. Tot ik word vervangen door ChatGPT?

Zo leer je nog eens wat. Zoals uit deze video. Wist je dat de Vrijmetselarij betrokken was bij het financieren van experimenten met LSD en andere hallucinogenen in de jaren 1960’? Ik nog niet. Nu wel.

LSD is gevaarlijk. Heel gevaarlijk. Ik spreek uit eigen ervaring. Zo gevaarlijk zelfs dat het in de Verenigde Staten valt in de hoogste categorie van middelen, drugs, zo je wilt, hoewel alles dat dit label draagt doorgaans wordt gezien als slecht. Het valt in dezelfde categorie als heroïne.

Van heroïne snap ik dat nog wel. Het werkt geestelijk zeer verslavend. Bovendien went het lichaam snel aan een dosis en moet steeds meer worden gebruikt voor hetzelfde effect. En als het is uitgewerkt wordt je doodziek. Gezien de prijs van het spul vanwege de illegaliteit ervan ligt het in de lijn der verwachting dat iemand vervalt tot criminaliteit om de verslaving te kunnen bekostigen.

Aan de andere kant, zou heroïne onder strikte voorwaarden legaal verstrekt worden dan zou het in principe goedkoop zijn en zo zuiver dat je normaal zou kunnen functioneren en honderd jaar zou kunnen worden. Maar dat is een ander verhaal.

LSD is dus zeer gevaarlijk. Maar niet op de manier waarop je zou denken. Het is gevaarlijk voor de heersende macht omdat het middel de intelligentie verhoogt en het bewustzijn verruimt. Dat is wel het laatste wat de “elite” wil, een wijze, ontwikkelde en volwassen bevolking. Dan is hun spel snel uit. Ze hebben er juist alles aan gedaan om de bevolking weg te houden van ontwikkeling en ons met verleiding en afleidingen in onwetendheid te houden.

Voor mij werkte LSD aan het begin van mijn volwassen leven eerst als schoonmaakmiddel. Onder invloed raasde ik door mijn verleden en op één of andere manier hielp het middel hierin structuur aan te brengen, het licht te schijnen op gebeurtenissen en mijn rol daarin. Het werkte verhelderend.

Na deze grote schoonmaak bleef ik het regelmatig gebruiken omdat het werkte als een soort gedachteversneller. Het was alsof je denken duizend keer sneller ging, zo snel dat je hele concepten begreep in een fractie van een seconde. Werkelijk wonderbaarlijk. Ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar terugkijkend heb ik altijd het gevoel behouden dat ik door dat gebruik ben geworden wie ik ben. Bepaald niet ontevreden. Dat is in vogelvlucht mijn relaas en biedt een perspectief dat sinds een aantal jaren ook is opgemerkt in de psychiatrie, dat LSD en andere “hallucinogenen” therapeutisch kunnen worden gebruikt bij geestelijke problemen.

Weinig bekend feit hieromtrent, maar na de Tweede Wereldoorlog was er al professor Jan Bastiaans, die oorlogsslachtoffers onder invloed van LSD met hun trauma’s hielp.

Spijtig genoeg is de aard van de mens duister. Er zijn mensen die bij elke ontdekking zich afvragen hoe ze het tot wapen kunnen maken. Zo ook met LSD. Toen dat niet bleek te werken, en men de bewustzijnsverruimende kwaliteiten zag, werd het verguisd en weggestopt in de zwaarste categorie “drugs.”

Zo zie je maar weer.

Eis keihard bewijs. Altijd een goede instelling wanneer een bewering wordt gedaan. Omdat ik het truukje van hoe “sociale” media werken doorheb doe ik daar niet aan mee. Ik dacht echter begin 2020, toen er allerlei beweringen werden gedaan rond een vermeend nieuw en zeer dodelijk virus, en ik zelf, na enig onderzoek, er al snel achter was dat er iets zeer scheef zat met die beweringen zoals geuit door onze “experts” en competente bestuurders als Hugo de Jonge, dat #eiskeihardbewijs een goeie zou zijn voor wat toen nog Twitter heette. Want tegengeluid was er genoeg.

Mijn scholing begon toen ik van school af was. Ik ontdekte dat ik een onderzoekende geest had. Nu was ik degene die de vakken bepaalde. De interesse was breed. Maar er valt zo veel te leren, te weten. Begrip van zaken is de remedie tegen angst.

Grappig, ik zag het gisteren nog genoemd worden in een serie die ik keek. Iemand merkte op: “Vroeger gingen er mensen dood van angst tijdens een zonsverduistering. Ze wisten niet wat het was. Een boos oog in de lucht?” En zo zie je maar, onwetendheid kan je zelfs je leven kosten.

Angst is een slechte raadgever. Ook weer zo’n mooi spreekwoord. Dit wordt ook algemeen erkend. Angst zorgt ervoor dat je kritisch denken niet of niet goed meer functioneert. En door de eensluidende berichtgeving door media wereldwijd waren de meeste mensen bang.

Maar, al te bekend met de rol en het functioneren van de gevestigde media, en gedreven door mijn onderzoekende geest, ging ik me in de biologische kant van de zaak verdiepen. Eén van mijn interessen, ik vind de menselijke machine eindeloos fascinerend.

Mijn vertrekpunt was wat ik leerde bij biologie tijdens mijn “scholing” (conditionering tot gehoorzame producerende en consumerende eenheid …).
Ook ik wist niet beter dan dat virussen besonden en de oorzaak waren van vele ziekten. Maar dit was wat ik begin 2020 en daarna ontdekte; mijn hemel, wat zaten ze ernaast.

Het was niet zozeer een schok. Ik was na tientallen jaren onderzoek doen op allerlei gebied wel wat gewend. Het was meer verwondering over de omvang van dit lang bestaande bedrog. Maar de bewijzen waren ontegenzeggelijk. Met verbazing las ik dat het bestaan van wat men een virus noemt, wat in het Latijn “vergif” betekende, nooit wetenschappelijk is aangetoond. En met nog meer verbazing nam ik kennis van verschillende experimenten die waren bedoeld om de overdracht van een ziekmaker van een zieke op een gezond persoon te bewijzen. Want dat lukte niet, wat men ook probeerde. Daar hebben ze mij op school vroeger nooit over verteld …

We lopen telkens weer tegen hetzelfde aan. Een massa die tot onwetendheid is geconditioneerd. Een leugen zo groot dat het voorstellingsvermogen tekortschiet. Heerschappij door een klein clubje over de informatiestroom. Maar als de wil om te weten er is biedt deze tijd de mogelijkheid om jezelf bij te scholen, of liever, om te scholen. Voor zolang dat nog duurt …

Als je je informeert en de dingen gaat zien voor wat ze werkelijk zijn dan wordt “hoe is het toch mogelijk?” je regelmatige mantra.

Want wie niet is geïnformeerd is geconditioneerd, geïndoctrineerd, om te geloven in de perceptie die door een heel klein groepje aan de massa wordt opgelegd. In een sprookje dat ver bezijden de werkelijkheid ligt. We kennen “dat groepje” onderhand wel.

Hoe is het toch mogelijk dat hooggeplaatsten, dienaren van het volk die daar al royaal voor betaald worden, in ieder geval vanuit mijn optiek, medeschuldig kunnen zijn aan misdaden, in de zaak rond Jeffrey Epstein gaat het om medeplichtigheid, in ieder geval achteraf, met het toedekken van kinderhandel voor seks?

Dat is een groot deel van het sprookje, van de opgelegde perceptie. Dat personen die op hoge posities terecht komen de meest integere, eerlijke en kundige lieden zijn die voor een post te vinden zijn. In werkelijkheid lijkt het eerder dat precies het omgekeerde strekt tot aanbeveling. Hoe sluwer en corrupter, des te verder staat de deur naar de top voor je open.

Heel in het kort, want dit soort zaken zijn altijd erg complex, of worden dat gemaakt zodat niemand er nog een touw aan vast kan knopen.

Jeffrey Epstein was een zakenman, hoewel hij maar twee klanten ooit had. Eén van hen was Lesly Wexner, miljardair en eigenaar van onder andere het lingeriemerk Victoria’s Secret. Deze droeg eigenaarschap van een villa in New York, in 2021 verkocht $50 miljoen, over aan Epstein. Voor nop. Daar is toch niks geks aan? Toch? Maar ik dwaal al weer af.

Epstein was in 2006 gepakt wegens seks met minderjarigen. Er was voldoende bewijs om hem voor lange tijd op te sluiten. Er werd echter van hogerhand ingegrepen. De aanklager, Alex Acosta, kreeg van hogerop te horen dat hij Epstein met rust moest laten omdat hij “van Inlichtingen was.” Uiteindelijk kwam er een schikking die neerkwam op een soort huisarrest. Handig om vrienden te hebben op hoge posities …

Deze lieden leven in een compleet andere wereld dan de “gewone” burger met een gewone baan, een gezin, of niet. Die wereld is er één van de kleine dagelijkse beslommeringen. Rekeningen betalen, de kinderen naar school, werken, het huishouden runnen, ontspannen. En de volgende dag weer hetzelfde. De onwetende massa. Hun valkuil is denken dat iedereen hetzelfde is, hetzelfde denkt, hetzelfde doet. En dan schiet het voorstellingsvermogen te kort.

De wereld van Jeffrey Epstein was heel anders. In de media wordt het voorgesteld dat het hem te doen was om seks met jonge meisjes en veel geld verdienen. Waarom zou zo iemand een deal krijgen om weg te komen met seksueel misbruik van minderjarigen? Iets of iemand beschermde hem.

Het heeft er alle schijn van dat Epstein hooggeplaatsten naar zijn eiland lokte
om hen te filmen tijdens illegale bezigheden om hen daarmee te chanteren. Niet voor geld. Om te doen wat hen werd opgedragen. Amerikaanse corruptie op zijn best. Met de groeten van CIA en Mossad.

“Beter ten halve gekeerd dan ten volle gedwaald.” Ik ben dol op spreekwoorden. Natuurlijk als liefhebber van taal, maar vooral vanwege de wijsheid die ze in zich dragen. Feitelijk is het een makkelijke vorm om kennis, informatie, over te dragen en te bewaren, van generatie op generatie.

Het zijn richtlijnen, waarschuwingen, zaken om eens goed over na te denken. Zoals de openingszin.

Ik neem zoveel mogelijk van die wijsheid in acht. Maar het toepassen van de wijsheid in het genoemde spreekwoord vraagt om eerlijke innerlijke reflectie. Het begint met het erkennen dat er een probleem is. Als iemand niet ziet dat er een probleem is, waar moet dan de motivatie vandaan komen om iets ten goede te veranderen? Mensen kunnen daadwerkelijk blind zijn voor hun eigen fouten.

Daar vind al vaak een botsing met het (valse) ego plaats. Er dient te worden erkend dat je een fout hebt gemaakt. Vaak niet makkelijk. Misschien zegt het ego dat het niet aan jou ligt. Dat ligt ook in de menselijke aard, de schuld afschuiven op een ander. Het ego weet altijd wel goede redenen te verzinnen.

Uiteindelijk is het een innerlijke strijd om de argumenten van het ego te overwinnen. Is die strijd eenmaal gewonnen dan kan worden begonnen met de analyse van het probleem en het vinden van een oplossing om de zaak recht te trekken.

Ten halve keren, door dit proces van innerlijke weerspiegeling, in plaats van hier geen gehoor aan te geven en verder te gaan op het verkeerde pad. Dwalen.

Als dit mechanisme zich afspeelt in de persoonlijke sfeer dan is het effect doorgaans klein, hoe het ook uitpakt. Het wordt anders wanneer het gaat om zaken die een wereldwijd en diepgaand effect hebben. Iets waarop veel andere zaken weer zijn gebaseerd.

Zoals de huidige medische en farmaceutische industrieën zijn gebaseerd op “wetenschappelijk” onderzoek. De prikken tijdens de “pandemie” zijn uiteindelijk voortgekomen uit de jarenlange ontwikkelingen die eraan vooraf gingen.

Het is in andere video’s al vaker aan bod gekomen. Sterker nog, dit kanaal begon met het werk van dr. Stefan Lanka, iemand die zich voormalig viroloog noemt.

Hij komt op mij over als een eerlijk en integer mens. Het soort eigenschappen dat zeker zal helpen bij het eerder beschreven proces van fouten erkennen en rechtzetten.
Natuurlijk had ook hij de gewone opleiding tot bioloog doorlopen, waar de ziektekiemtheorie erin wordt geramd.

Door een ontdekking die hij deed als zeebioloog kwam hij op het spoor van een dwaling van enorme proportie. In zijn eigen vakgebied. In het begin twijfelde hij aan zichzelf. Dit kon toch niet waar zijn? Ik ken dat gevoel maar al te goed van vroeger.

Hij deed wat een echte wetenschapper hoort te doen. Twijfelen aan de eigen theorie en proberen die te ontkrachten door het doen van experimenten. Zijn conclusie: een groot deel van de medische “kennis” berust op iets dat fundamenteel onjuist is. Een dwaling.

Hij zag zijn dwaling, deed het werk en keerde ten halve.
Zouden meer mensen moeten doen.